Predatory journals in de orthopedie

Binnen zeven dagen ontvingen we een respons dat het artikel geaccepteerd was. We waren verheugd, maar ook enigszins verbaasd dat er geen verbeterpunten beschreven werden en dat het commentaar van de recensenten erg algemeen was. We bespraken de uitkomsten in onze onderzoeksgroep en waren van mening dat € 2019,- aan proceskosten aan de hoge kant was voor een blad met slechts één PubMed-publicatie. We besloten ons verder te verdiepen in het tijdschrift en de uitgever. Er waren weinig recensies over het tijdschrift, maar we vonden vernietigende beoordelingen over de uitgever; een ondeugdelijk peer review-proces, hoge kosten en een recensiepanel dat bestond uit leden die hun toestemming daar niet voor hadden gegeven of deze zelfs geweigerd hadden.1

We besloten het artikel terug te trekken, waarop wij de volgende reactie kregen ‘Kindly complete the withdrawal payment with the details in the Invoice and send us the payment receipt so as to avoid further consequences’; de kosten bedroegen € 719,-. We vroegen bijstand aan de ziekenhuisjurist om onze juridische mogelijkheden af te wegen. Deze adviseerde ons om niet te reageren op de berichten en het bedrag niet te betalen. Dit soort malafide organisaties zouden geen juridische basis hebben om op terug te vallen. Nadat er vanaf onze zijde niet meer gereageerd werd op de e-mails van het blad, werden we belaagd door telefoon- en WhatsApp-berichten van onbekende buitenlandse telefoonnummers. Na acht dagen negeren van deze berichten ontvingen we een laatste waarschuwing: ‘Kindly make the payment of 719 Euros for withdrawal of your manuscript from our Journal and send us the payment receipt by the end of the day. If we didn't receive your payment within 24 hours we will publish your article in online immediately so that you cannot publish your article in any other Journal.’ We besloten voet bij stuk te houden en wederom niet te reageren. De contactpersoon van het tijdschrift besloot echter daad bij het woord te voegen: ‘As we have informed you several times about withdrawal charges and unfortunately we didn't receive any response from you. So our Editorial board members have decided to publish your article in online in the Journal of Clinical Research on Foot & Ankle. Kindly find your article from the following link…’. We klikten op de link en kwamen erachter dat ons artikel online gepubliceerd was.

Predatory journal De eerste persoon die de term predatory journal/publisher introduceerde en de aandacht van de wetenschappelijke gemeenschap vestigde op de negatieve effecten van predatory journals, was Jeffrey Beall, een academische bibliothecaris verbonden aan de Colorado Denver University.2 Al in 2009 ontving Beall spamberichten van onbekende uitgevers die hem uitnodigden manuscripten op te sturen die gepubliceerd zouden worden na peer reviewing en het betalen van article processing fees, ook bekend als gold open acces.3 Gold open acces werd geïntroduceerd met het idee om academische, theoretische en wetenschappelijke literatuur voor iedereen gratis toegankelijk te maken. De kosten om het manuscript te publiceren en het verwerken in het tijdschrift worden betaald door de auteurs.3,4 Beall definieert predatory journals als “Those that exploit the gold open-access model to profit from scholarly publishing in a dishonest way’.2 Predatory journals sturen ongewenste e-mailberichten naar een grote groep onderzoekers en wetenschappers om zoveel mogelijk manuscripten te verzamelen. Vervolgens worden deze in korte tijd geaccepteerd zonder beoordeling of herziening van vakgenoten, zolang de onderzoekers maar de benodigde bedragen betalen.5 Frauduleuze publicaties zijn één van de grootste bedreigingen van de wetenschappelijke gemeenschap, mede doordat het aantal predatory journals de afgelopen jaren gestegen is.5 In 2010 publiceerde Beall op zijn blog een lijst met minder dan twintig uitgevers.3 In 2021 bestond deze lijst uit 1329 potentiële predatory journals.6 Shen et al. toonden een stijging aan van 1800 predatory journals in 2010 naar ongeveer 8000 predatory journals in 2014.7 Hoewel de lijst van Beall initieel grotendeels genegeerd werd, is de wetenschappelijke wereld inmiddels wakker geschud. Inmiddels zijn er campagnes, websites en richtlijnen beschikbaar zoals Beall’s list, Directory of Open Access Journals (DOAJ) en Committee on Publication Ethics (COPE) om onderzoekers te begeleiden om hun wetenschappelijk werk te publiceren en hen meer bewust te maken van predatory journals.2,5,6,8 Het probleem met deze richtlijnen en lijsten is dat een uitgever door DOAJ als geloofwaardig beschreven kan worden terwijl deze wel opgenomen is in Beall’s list.8 Omdat de term predatory journals als verwarrend werd ervaren werd, kwam een commissie van internationale wetenschappers met een nieuwe definitie, die in 2019 gepubliceerd werd in Nature: ‘Predatory journals and publishers are entities that prioritize self-interest at the expense of scholarship and are characterized by false or misleading information, deviation from best editorial and publication practices, a lack of transparency, and/or the use of aggressive and indiscriminate solicitation practices.’8 De auteurs van de publicatie zijn van mening dat met consensus over de definitie van predatory journals het eenvoudiger wordt om het probleem in de tijd te vervolgen en de resultaten van verschillende studies over predatory journals te vergelijken. Zo kunnen er nieuwe strategieën ontwikkeld worden zoals voorlichting en richtlijnen.8 Zo waren zij ook onderdeel van de Think.Check.Submit.-campagne, een leidraad voor auteurs die een geschikt tijdschrift zoeken om hun werk in te publiceren.5,8,9 Zie tabel 1. 2